بسم الله الرحمن الرحیم-برگرفته از
ازسایت-www.khamenei.ir-بردن دل به پیشگاه خدا، در نماز
یک وقت انسان نماز میخواند، مثل بقیه‌ی عادات روزانه؛ مسواک میزنیم - فرض بفرمائید - ورزش میکنیم، همین جور نماز هم میخوانیم در وقت. یک وقت نه، انسان نماز میخواند، با این احساس که میخواهد حضور در محضر پروردگار پیدا کند. این یک جور دیگر است. ما
همیشه در محضر پروردگاریم؛ خواب باشیم، بیدار باشیم، غافل باشیم،
ذاکر باشیم. لیکن یک وقت هست که شما وضو میگیرید، تطهیر میکنید، خودتان
را آماده میکنید، با طهارت جسم، با طهارت لباس، با طهارت معنویِ ناشی از
وضو و غسل میروید خدمت پروردگار عالم. ما در نماز باید یک چنین احساسی
داشته باشیم. رفتیم خدمت پروردگار، عرض کردیم؛ با این حال وارد نماز باید
شد؛ خود را در مقابل خدا باید احساس کرد؛ مخاطب باید داشت در نماز. والّا صرف
اینکه یک امواجی را که ناشی از کلمات و حروف هست، در فضا منتشر کنیم،
این آن چیزی نیست که از ما خواسته شده. میشود همینطور گفت: «الحمد للَّه
ربّ العالمین. الرّحمن الرّحیم. مالک یوم الدین ...»(۱) و امواجش را منتشر
کنیم. همین را میشود با قرائت خوب هم خواند، اما بی‌توجه، که باز هم همان منتشر کردن امواج صوتی است در هوا.
این، آن چیزی نیست که از ما خواسته شده. از ما خواسته شده که در
حال نماز دلمان را ببریم به پیشگاه پروردگار؛ از دلمان حرف بزنیم، با
دلمان حرف بزنیم؛ اینها مهم است. این را در وضع ترویج نماز، در نمازی که خود
ما میخوانیم، نمازی که به دیگران تعلیم میدهیم، این نکته‌ی روح نماز
را باید توجه کنیم- یاعلی مدد
