* بسمالله الرحمن الرحیم- شعری حسینی از حضرت ایت الله العظمی-عظمت جناب اقای ناصرالمکارم رحمت الله علیه

جان فدای تربت پاک و نکویت یا حسین

آب کوثر رشحه ای از آبِ جویت یا حسین

از قیام پر شکوهت دین ما رونق گرفت

آبروی ما بود از آبرویت یا حسین

شاهکار آفرینش، قامت دلجوی توست

کی دهم بر عالمی یک تار مویت یا حسین

رازها در سینه دارم از صفا و لطف تو

آتشی در دل نهفته، عشق رویت یا حسین

شد مشام جان، معطر هر زمان در هر نفس

از شمیم کربلای مشکْ بویت یا حسین

راز ثار اللّه نشانی از بهای خون توست

صبغة الله رنگی از آن رنگ و بویت یا حسین

شعر «ناصر» هم نوا با ناله مرغ سحر

می کشد دل های مشتاقان به سویت یا حسین

نغمه خون خدا

* احمد باقریان

نغمه خون خدا از کربلا اید به گوش

یا که فریاد حسین از نینوا اید به گوش

زندگی با ظالمین بسیار باشد ناگوار

این ندا از پور ختم انبیا اید به گوش

من نمی بینم سعادت جز شهادت در جهان

این نوا از زاده شیر خدا اید به گوش

کاخ ظالم را ز خون خویش ویران می کنم

این کلام از زاده خیرالنساء اید به گوش

کاخ جلاد جنایتکار سازم واژگون

این سخن از شاهد راه خدا اید به گوش

اکبر و عباس قربانی کنم در راه دوست

از شه دین این کلام جانفزا اید به گوش

قاسم و اصغر کنم قربانی راه حبیب

این پیام از آن امام و مقتدا اید به گوش

زنده سازم از قیامم مکتب اسلام ناب

این کلام نیک از آن پیشوا اید به گوش

من کنم احیا به عالم مکتب آل علی(علیه السلام)

این ندا از آن امام پارسا اید به گوش

پرچم اسلام را بر بام گردون می زنم

این سخن ز آن رهبر خونین لوا اید به گوش

من فدا سازم به راه دوست هفتاد و دو یار

این پیام از خامس آل عبا اید به گوش

اهل بیتم از جفای خصم دون گردند اسیر

این سخن از رهبر اهل هُدی اید به گوش

زینب و سجاد رسوا می کنند ابن زیاد

گر چه ز آن ملعون کلام ناروا اید به گوش

از کلام زینب و سجاد رسوا شد یزید

بانگِ ویران گشتنِ کاخ جفا اید به گوش

عاشقم من عاشق درگاه مولایم حسین

گفت «باقر» این سخن از این گدا اید به گوش

***

می روم در کربلا

* احمد باقریان

می روم در کربلا تا نهضتی بر پا کنم

مکتب اسلام ناب احمدی احیا کنم

می روم در کربلا با زینب و زین العباد

تا جنایات یزید دون صفت افشا کنم

می روم در کربلا با کودک و پیر و جوان

جملگی در راه ذات ایزدی اهدا کنم

می روم در کربلا بر پا نمایم نهضتی

باز بر پا پرچم احمد شهِ بطحا کنم

می روم در کربلا همچون علی شیر خدا

تا که از دیوار کعبه سرنگون بت ها کنم

می روم در کربلا با عاشقان کوی دوست

باز احیا راه و رسم مادرم زهرا کنم

می روم در کربلا با نوجوانان رشید

جملگی قربان به راه حضرت یکتا کنم

می روم در کربلا با اکبر و عباس و عون

تا که منشور فضیلت را به خون امضا کنم

می روم در کربلا با انقلابی خون فشان

تا که طاغوت جنایتکار را رسوا کنم

می روم در کربلا با اصغر شیرین زبان

تا که خونین کربلا همچون دل صهبا کنم

می روم در کربلا با نهضت خون بار خویش

روز روشن بهر دشمن چون شب یلدا کنم

می روم در کربلا با اکبر رعنا جوان

تا که قربان در ره حق زاده لیلا کنم

می روم در کربلا تا دفتر عشق و شرف

سطر سطرش را به خون خویشتن امضا کنم

می روم در کربلا در جبهه های عشق و خون

لاله گون از خون پاکم دامن صحرا کنم

می روم در کربلا با سالکان کوی عشق

رزم در آن سرزمین با لشکر اعدا کنم

می روم در کربلا با شیر مردانی دلیر

جان فدای راه حق در روز عاشورا کنم

می روم در کربلا تا «باقر» دیوانه را

همچو دیگر عاشقانم واله و شیدا کنم

هلال ماه محرم

* احمد باقریان

«تضمینی از شعرایت الله صافی گلپایگانی»

شروع گفته به نام عظیم یکتا شد

سخن به نام خداوند پاک املا شد

ببین شروعِ قیامی سترگ و عظما شد

«هلال ماه محرم ز نو هویدا شد

بیا که رایت سلطانِ عشق بر پا شد»

بیا که سرّ قیام حسین افشا شد

قیام پاک حسین اسوه بهرِ فردا شد

بیا که جان به ره پاک دوست اهدا شد

«بیا که رایت سلطان عشق بر پا شد

بیا که ایت فتح و ظفر هویدا شد»

بیا بیا تو بشو عبد حضرت باری

بیا و مکتب اسلام را نما یاری

ز بهر مکتب دین کن بسی تو غمخواری

«درآ به مکتب حرّیت و فداکاری

بیا که دین ز قیام حسین بر پا شد»

ببین که کاخ ستمکارِ دون شده معدوم

ببین که عاقبتِ ظلم و جور شد بس شوم

زوال دولت ظلم و ستم بود مختوم

«شعار باطل و ظلم و ستم شده محکوم

بیا که جلوه توحید عالم آرا شد»

اگر که پیرو اسلام و دین و قرآنی

اگر که خصم طواغیت و ظلم و شیطانی

اگر که عبد خداوند پاک و سبحانی

«اگر که حامی حقی و یار قرآنی

بیا که پرچم دین و جهاد برپا شد»

نمای ترک خور و خواب و عیش و راحت و بزم

برای حفظ فضایل شده است موسم رزم

برو به رزم ددان ای پسر به عزمی جزم

«به ملک غیرت و جانبازی و اراده و عزم

شهید کرب و بلا قهرمان دنیا شد»

سعید گشت هر آن کس شنید پند حسین(علیه السلام)

شهید راه خدا هست پای بند حسین(علیه السلام)

یزیدیان زمان از پی گزند حسین(علیه السلام)

«به دشت ماریه از همت بلند حسین(علیه السلام)

کتاب همّت و ایمان و صبر معنا شد»

زوال دولت طاغوت شد، نما شادی

ز انقلاب حسین هر زمان نما یادی

دوباره مکتب و دین یافت عزّ و آبادی

«حسینِ عدل و فضیلت، حسینِ آزادی

فدای دین خدا در هجوم اعدا شد»

فدای مکتب پاک حسین شود جان ها

گدای درگه اویند بس سلیمان ها

نموده نهضت او طرد راه شیطان ها

«بزرگ تر سند افتخار انسان ها

از این مجاهده بی نظیر انشا شد»

ز انقلاب حسین شامِ دین شده چون روز

گذشت فصل زمستان دین، شده نوروز

شنیدم این سخن نغز از دلی پرسوز

«در این جهان مقدس حسین شد پیروز

یزید ننگ بشر گشت و خوار و رسوا شد»

ز انقلاب حسین زنده شد ز نو ایین

ببین که مکتب ظلم و فساد شد تدفین

به ظهر عشق به درگاه حق نهاد جبین

«فدای رهبر لب تشنه ای که در ره دین

غریب و بی کس و تنها به سوی هیجا شد»

فدای مکتب دین کرده او تمامِ یلان

فدایی ره حق ساخت طفل و پیر و جوان

به راه دین الهی فدا نموده جان

«دریغ و درد که در کربلا ز جور خسان

جدا سر از تن پاک عزیز زهرا شد»

به ظلم و ظالم و جبار و اهل کین شورید

ببین که ریشه ظلم از قیام او پوسید

ز خاک پاک حسین بس گل شرف روئید

نگشت تابع ظالم که ظلم را کوبید

«اگر چه رنج و بلایش فزون ز اِحصا شد»

فدا نمود حسین، جان به راه پاک خدا

نمود اکبر و اصغر به راه حق اهدا

سرود «باقر» بیچاره ایت عظما

«بنال (لطفی صافی) که روز عاشورا

ز خون پاک شهیدان چو عید اضحی شد».

***

یا اباالفضل العباس

* مهری حسینی

کاش دستم تا زمین کربلا پر می کشید

تا کنار دشت سرسبز خدا پر می کشید

گفتم احساس دلم را نذر دستش می کنم

نذر دستانی که از دنیا رها پر می کشید

دست ها در خون شناور بود و باران عطش

بر فراز لاله زار کربلا پر می کشید

دست ها جاری شد و در زیر نعش مشک او

عطر دستانش به کام خیمه ها پر می کشید

تشنگی هم با تمام گرمی احساس خود

دل به دریا داد و اشکش بی صدا پر می کشید

وقتی از ذهن عطش احساس دریا پر کشید

کاش باران از زمین بی اعتنا پر می کشید

ماه سرخ حسین(علیه السلام)

* غلامرضا عبداللهی

ماه سرخ حسین است و لاله

ماتم دست عباس دارد

ظهر هر روز صحرای خورشید

بوی عطر گل یاس دارد

***

زیر این تاق پاک مقدس

مجلس ماتم شاه دین است

بوی پیغمبر از منبر اید

جلوه نور حق المبین است

***

باد و بیرق چه زیبا حدیثی

باز گویند از ماندگاران

از کسانی که جاوید ماندند

در شرفخانه روزگاران

***

آری اینجا عزای حسین است

جان و دل ها همه کربلایی

روی پیشانی گنبد غم

دست گلدسته های طلایی

***

در سیه چادر مکتب عشق

صفحه سرخ تاریخ باز است

راه شام بلا تا مدینه

سخت سنگین و دور و دراز است

***

مات و مبهوت رود فرات است

ساحل ابری چشم دریا

دجله و نیل و کارون خروشان

شاهد عینی خشم دریا

***

کوفه شرمنده بی وفایی

کربلا وه چه شایستگی ها

کار زیبای حرّ ریاحی

حد والای وارستگی ها

***

شهر من غرق اندوه دیرین

هر چه دیوار دارد سیاه است

این چنار کهنسال غمگین

قصه پردازِ خورشید و ماه است

***

هر چراغی که اینجا فرو مرد

گر به یاد حسین خدا خفت

صبح فردای شام غریبان

آفتاب تو با کربلا گفت

***

صبحدم با غروب ستاره

در گلوی سحر بغض ترْکید

از تن یاس گل هر چه درد است

دست مهتاب آهسته برچید

***

باد دیشب به گوش اقاقی

رفتن باغبان را خبر داد

در بلندای این آشیانه

مرغ آهنگ بدرود سر داد

***

با نوایی که از ساقه برخاست

برگ از مرگِ ریشه خبر شد

دید پونه دل نسترن سوخت

چشم نیلوفر از اشک تر شد

***

زانوی غم به دامان بنفشه

اطلسی سر در آغوشِ شب بو

سنگِ دلسنگ آخر نیاورد

از غم مرگِ گل خم به ابرو

نم نم اشک در چشم نسرین

روی گلگونه باران شبنم

بین مینا و مینو اشاره

ماجرا را به گل گفت کم کم

***

باغ بی باغبان سرد و نالان

اشک ریزان به سر خاک پاشید

پنجه آه و افسوس و حسرت

صورت ارغوان را خراشید

***

لادن و کوکب و یاس گریان

یاسمن همچنان زار می زد

پیچک بی قرار هراسان

بی امان سر به دیوار می زد

* بسمالله الرحمن الرحیم- شعری حسینی از حضرت ایت الله العظمی-عظمت جناب اقای ناصرالمکارم رحمت الله علیه

جان فدای تربت پاک و نکویت یا حسین

آب کوثر رشحه ای از آبِ جویت یا حسین

از قیام پر شکوهت دین ما رونق گرفت

آبروی ما بود از آبرویت یا حسین

شاهکار آفرینش، قامت دلجوی توست

کی دهم بر عالمی یک تار مویت یا حسین

رازها در سینه دارم از صفا و لطف تو

آتشی در دل نهفته، عشق رویت یا حسین

شد مشام جان، معطر هر زمان در هر نفس

از شمیم کربلای مشکْ بویت یا حسین

راز ثار اللّه نشانی از بهای خون توست

صبغة الله رنگی از آن رنگ و بویت یا حسین

شعر «ناصر» هم نوا با ناله مرغ سحر

می کشد دل های مشتاقان به سویت یا حسین

نغمه خون خدا

* احمد باقریان

نغمه خون خدا از کربلا اید به گوش

یا که فریاد حسین از نینوا اید به گوش

زندگی با ظالمین بسیار باشد ناگوار

این ندا از پور ختم انبیا اید به گوش

من نمی بینم سعادت جز شهادت در جهان

این نوا از زاده شیر خدا اید به گوش

کاخ ظالم را ز خون خویش ویران می کنم

این کلام از زاده خیرالنساء اید به گوش

کاخ جلاد جنایتکار سازم واژگون

این سخن از شاهد راه خدا اید به گوش

اکبر و عباس قربانی کنم در راه دوست

از شه دین این کلام جانفزا اید به گوش

قاسم و اصغر کنم قربانی راه حبیب

این پیام از آن امام و مقتدا اید به گوش

زنده سازم از قیامم مکتب اسلام ناب

این کلام نیک از آن پیشوا اید به گوش

من کنم احیا به عالم مکتب آل علی(علیه السلام)

این ندا از آن امام پارسا اید به گوش

پرچم اسلام را بر بام گردون می زنم

این سخن ز آن رهبر خونین لوا اید به گوش

من فدا سازم به راه دوست هفتاد و دو یار

این پیام از خامس آل عبا اید به گوش

اهل بیتم از جفای خصم دون گردند اسیر

این سخن از رهبر اهل هُدی اید به گوش

زینب و سجاد رسوا می کنند ابن زیاد

گر چه ز آن ملعون کلام ناروا اید به گوش

از کلام زینب و سجاد رسوا شد یزید

بانگِ ویران گشتنِ کاخ جفا اید به گوش

عاشقم من عاشق درگاه مولایم حسین

گفت «باقر» این سخن از این گدا اید به گوش

***

می روم در کربلا

* احمد باقریان

می روم در کربلا تا نهضتی بر پا کنم

مکتب اسلام ناب احمدی احیا کنم

می روم در کربلا با زینب و زین العباد

تا جنایات یزید دون صفت افشا کنم

می روم در کربلا با کودک و پیر و جوان

جملگی در راه ذات ایزدی اهدا کنم

می روم در کربلا بر پا نمایم نهضتی

باز بر پا پرچم احمد شهِ بطحا کنم

می روم در کربلا همچون علی شیر خدا

تا که از دیوار کعبه سرنگون بت ها کنم

می روم در کربلا با عاشقان کوی دوست

باز احیا راه و رسم مادرم زهرا کنم

می روم در کربلا با نوجوانان رشید

جملگی قربان به راه حضرت یکتا کنم

می روم در کربلا با اکبر و عباس و عون

تا که منشور فضیلت را به خون امضا کنم

می روم در کربلا با انقلابی خون فشان

تا که طاغوت جنایتکار را رسوا کنم

می روم در کربلا با اصغر شیرین زبان

تا که خونین کربلا همچون دل صهبا کنم

می روم در کربلا با نهضت خون بار خویش

روز روشن بهر دشمن چون شب یلدا کنم

می روم در کربلا با اکبر رعنا جوان

تا که قربان در ره حق زاده لیلا کنم

می روم در کربلا تا دفتر عشق و شرف

سطر سطرش را به خون خویشتن امضا کنم

می روم در کربلا در جبهه های عشق و خون

لاله گون از خون پاکم دامن صحرا کنم

می روم در کربلا با سالکان کوی عشق

رزم در آن سرزمین با لشکر اعدا کنم

می روم در کربلا با شیر مردانی دلیر

جان فدای راه حق در روز عاشورا کنم

می روم در کربلا تا «باقر» دیوانه را

همچو دیگر عاشقانم واله و شیدا کنم

هلال ماه محرم

* احمد باقریان

«تضمینی از شعرایت الله صافی گلپایگانی»

شروع گفته به نام عظیم یکتا شد

سخن به نام خداوند پاک املا شد

ببین شروعِ قیامی سترگ و عظما شد

«هلال ماه محرم ز نو هویدا شد

بیا که رایت سلطانِ عشق بر پا شد»

بیا که سرّ قیام حسین افشا شد

قیام پاک حسین اسوه بهرِ فردا شد

بیا که جان به ره پاک دوست اهدا شد

«بیا که رایت سلطان عشق بر پا شد

بیا که ایت فتح و ظفر هویدا شد»

بیا بیا تو بشو عبد حضرت باری

بیا و مکتب اسلام را نما یاری

ز بهر مکتب دین کن بسی تو غمخواری

«درآ به مکتب حرّیت و فداکاری

بیا که دین ز قیام حسین بر پا شد»

ببین که کاخ ستمکارِ دون شده معدوم

ببین که عاقبتِ ظلم و جور شد بس شوم

زوال دولت ظلم و ستم بود مختوم

«شعار باطل و ظلم و ستم شده محکوم

بیا که جلوه توحید عالم آرا شد»

اگر که پیرو اسلام و دین و قرآنی

اگر که خصم طواغیت و ظلم و شیطانی

اگر که عبد خداوند پاک و سبحانی

«اگر که حامی حقی و یار قرآنی

بیا که پرچم دین و جهاد برپا شد»

نمای ترک خور و خواب و عیش و راحت و بزم

برای حفظ فضایل شده است موسم رزم

برو به رزم ددان ای پسر به عزمی جزم

«به ملک غیرت و جانبازی و اراده و عزم

شهید کرب و بلا قهرمان دنیا شد»

سعید گشت هر آن کس شنید پند حسین(علیه السلام)

شهید راه خدا هست پای بند حسین(علیه السلام)

یزیدیان زمان از پی گزند حسین(علیه السلام)

«به دشت ماریه از همت بلند حسین(علیه السلام)

کتاب همّت و ایمان و صبر معنا شد»

زوال دولت طاغوت شد، نما شادی

ز انقلاب حسین هر زمان نما یادی

دوباره مکتب و دین یافت عزّ و آبادی

«حسینِ عدل و فضیلت، حسینِ آزادی

فدای دین خدا در هجوم اعدا شد»

فدای مکتب پاک حسین شود جان ها

گدای درگه اویند بس سلیمان ها

نموده نهضت او طرد راه شیطان ها

«بزرگ تر سند افتخار انسان ها

از این مجاهده بی نظیر انشا شد»

ز انقلاب حسین شامِ دین شده چون روز

گذشت فصل زمستان دین، شده نوروز

شنیدم این سخن نغز از دلی پرسوز

«در این جهان مقدس حسین شد پیروز

یزید ننگ بشر گشت و خوار و رسوا شد»

ز انقلاب حسین زنده شد ز نو ایین

ببین که مکتب ظلم و فساد شد تدفین

به ظهر عشق به درگاه حق نهاد جبین

«فدای رهبر لب تشنه ای که در ره دین

غریب و بی کس و تنها به سوی هیجا شد»

فدای مکتب دین کرده او تمامِ یلان

فدایی ره حق ساخت طفل و پیر و جوان

به راه دین الهی فدا نموده جان

«دریغ و درد که در کربلا ز جور خسان

جدا سر از تن پاک عزیز زهرا شد»

به ظلم و ظالم و جبار و اهل کین شورید

ببین که ریشه ظلم از قیام او پوسید

ز خاک پاک حسین بس گل شرف روئید

نگشت تابع ظالم که ظلم را کوبید

«اگر چه رنج و بلایش فزون ز اِحصا شد»

فدا نمود حسین، جان به راه پاک خدا

نمود اکبر و اصغر به راه حق اهدا

سرود «باقر» بیچاره ایت عظما

«بنال (لطفی صافی) که روز عاشورا

ز خون پاک شهیدان چو عید اضحی شد».

***

یا اباالفضل العباس

* مهری حسینی

کاش دستم تا زمین کربلا پر می کشید

تا کنار دشت سرسبز خدا پر می کشید

گفتم احساس دلم را نذر دستش می کنم

نذر دستانی که از دنیا رها پر می کشید

دست ها در خون شناور بود و باران عطش

بر فراز لاله زار کربلا پر می کشید

دست ها جاری شد و در زیر نعش مشک او

عطر دستانش به کام خیمه ها پر می کشید

تشنگی هم با تمام گرمی احساس خود

دل به دریا داد و اشکش بی صدا پر می کشید

وقتی از ذهن عطش احساس دریا پر کشید

کاش باران از زمین بی اعتنا پر می کشید

ماه سرخ حسین(علیه السلام)

* غلامرضا عبداللهی

ماه سرخ حسین است و لاله

ماتم دست عباس دارد

ظهر هر روز صحرای خورشید

بوی عطر گل یاس دارد

***

زیر این تاق پاک مقدس

مجلس ماتم شاه دین است

بوی پیغمبر از منبر اید

جلوه نور حق المبین است

***

باد و بیرق چه زیبا حدیثی

باز گویند از ماندگاران

از کسانی که جاوید ماندند

در شرفخانه روزگاران

***

آری اینجا عزای حسین است

جان و دل ها همه کربلایی

روی پیشانی گنبد غم

دست گلدسته های طلایی

***

در سیه چادر مکتب عشق

صفحه سرخ تاریخ باز است

راه شام بلا تا مدینه

سخت سنگین و دور و دراز است

***

مات و مبهوت رود فرات است

ساحل ابری چشم دریا

دجله و نیل و کارون خروشان

شاهد عینی خشم دریا

***

کوفه شرمنده بی وفایی

کربلا وه چه شایستگی ها

کار زیبای حرّ ریاحی

حد والای وارستگی ها

***

شهر من غرق اندوه دیرین

هر چه دیوار دارد سیاه است

این چنار کهنسال غمگین

قصه پردازِ خورشید و ماه است

***

هر چراغی که اینجا فرو مرد

گر به یاد حسین خدا خفت

صبح فردای شام غریبان

آفتاب تو با کربلا گفت

***

صبحدم با غروب ستاره

در گلوی سحر بغض ترْکید

از تن یاس گل هر چه درد است

دست مهتاب آهسته برچید

***

باد دیشب به گوش اقاقی

رفتن باغبان را خبر داد

در بلندای این آشیانه

مرغ آهنگ بدرود سر داد

***

با نوایی که از ساقه برخاست

برگ از مرگِ ریشه خبر شد

دید پونه دل نسترن سوخت

چشم نیلوفر از اشک تر شد

***

زانوی غم به دامان بنفشه

اطلسی سر در آغوشِ شب بو

سنگِ دلسنگ آخر نیاورد

از غم مرگِ گل خم به ابرو

نم نم اشک در چشم نسرین

روی گلگونه باران شبنم

بین مینا و مینو اشاره

ماجرا را به گل گفت کم کم

***

باغ بی باغبان سرد و نالان

اشک ریزان به سر خاک پاشید

پنجه آه و افسوس و حسرت

صورت ارغوان را خراشید

***

لادن و کوکب و یاس گریان

یاسمن همچنان زار می زد

پیچک بی قرار هراسان

بی امان سر به دیوار می زد

* بسمالله الرحمن الرحیم- شعری حسینی از حضرت ایت الله العظمی-عظمت جناب اقای ناصرالمکارم رحمت الله علیه

جان فدای تربت پاک و نکویت یا حسین

آب کوثر رشحه ای از آبِ جویت یا حسین

از قیام پر شکوهت دین ما رونق گرفت

آبروی ما بود از آبرویت یا حسین

شاهکار آفرینش، قامت دلجوی توست

کی دهم بر عالمی یک تار مویت یا حسین

رازها در سینه دارم از صفا و لطف تو

آتشی در دل نهفته، عشق رویت یا حسین

شد مشام جان، معطر هر زمان در هر نفس

از شمیم کربلای مشکْ بویت یا حسین

راز ثار اللّه نشانی از بهای خون توست

صبغة الله رنگی از آن رنگ و بویت یا حسین

شعر «ناصر» هم نوا با ناله مرغ سحر

می کشد دل های مشتاقان به سویت یا حسین

نغمه خون خدا

* احمد باقریان

نغمه خون خدا از کربلا اید به گوش

یا که فریاد حسین از نینوا اید به گوش

زندگی با ظالمین بسیار باشد ناگوار

این ندا از پور ختم انبیا اید به گوش

من نمی بینم سعادت جز شهادت در جهان

این نوا از زاده شیر خدا اید به گوش

کاخ ظالم را ز خون خویش ویران می کنم

این کلام از زاده خیرالنساء اید به گوش

کاخ جلاد جنایتکار سازم واژگون

این سخن از شاهد راه خدا اید به گوش

اکبر و عباس قربانی کنم در راه دوست

از شه دین این کلام جانفزا اید به گوش

قاسم و اصغر کنم قربانی راه حبیب

این پیام از آن امام و مقتدا اید به گوش

زنده سازم از قیامم مکتب اسلام ناب

این کلام نیک از آن پیشوا اید به گوش

من کنم احیا به عالم مکتب آل علی(علیه السلام)

این ندا از آن امام پارسا اید به گوش

پرچم اسلام را بر بام گردون می زنم

این سخن ز آن رهبر خونین لوا اید به گوش

من فدا سازم به راه دوست هفتاد و دو یار

این پیام از خامس آل عبا اید به گوش

اهل بیتم از جفای خصم دون گردند اسیر

این سخن از رهبر اهل هُدی اید به گوش

زینب و سجاد رسوا می کنند ابن زیاد

گر چه ز آن ملعون کلام ناروا اید به گوش

از کلام زینب و سجاد رسوا شد یزید

بانگِ ویران گشتنِ کاخ جفا اید به گوش

عاشقم من عاشق درگاه مولایم حسین

گفت «باقر» این سخن از این گدا اید به گوش

***

می روم در کربلا

* احمد باقریان

می روم در کربلا تا نهضتی بر پا کنم

مکتب اسلام ناب احمدی احیا کنم

می روم در کربلا با زینب و زین العباد

تا جنایات یزید دون صفت افشا کنم

می روم در کربلا با کودک و پیر و جوان

جملگی در راه ذات ایزدی اهدا کنم

می روم در کربلا بر پا نمایم نهضتی

باز بر پا پرچم احمد شهِ بطحا کنم

می روم در کربلا همچون علی شیر خدا

تا که از دیوار کعبه سرنگون بت ها کنم

می روم در کربلا با عاشقان کوی دوست

باز احیا راه و رسم مادرم زهرا کنم

می روم در کربلا با نوجوانان رشید

جملگی قربان به راه حضرت یکتا کنم

می روم در کربلا با اکبر و عباس و عون

تا که منشور فضیلت را به خون امضا کنم

می روم در کربلا با انقلابی خون فشان

تا که طاغوت جنایتکار را رسوا کنم

می روم در کربلا با اصغر شیرین زبان

تا که خونین کربلا همچون دل صهبا کنم

می روم در کربلا با نهضت خون بار خویش

روز روشن بهر دشمن چون شب یلدا کنم

می روم در کربلا با اکبر رعنا جوان

تا که قربان در ره حق زاده لیلا کنم

می روم در کربلا تا دفتر عشق و شرف

سطر سطرش را به خون خویشتن امضا کنم

می روم در کربلا در جبهه های عشق و خون

لاله گون از خون پاکم دامن صحرا کنم

می روم در کربلا با سالکان کوی عشق

رزم در آن سرزمین با لشکر اعدا کنم

می روم در کربلا با شیر مردانی دلیر

جان فدای راه حق در روز عاشورا کنم

می روم در کربلا تا «باقر» دیوانه را

همچو دیگر عاشقانم واله و شیدا کنم

هلال ماه محرم

* احمد باقریان

«تضمینی از شعرایت الله صافی گلپایگانی»

شروع گفته به نام عظیم یکتا شد

سخن به نام خداوند پاک املا شد

ببین شروعِ قیامی سترگ و عظما شد

«هلال ماه محرم ز نو هویدا شد

بیا که رایت سلطانِ عشق بر پا شد»

بیا که سرّ قیام حسین افشا شد

قیام پاک حسین اسوه بهرِ فردا شد

بیا که جان به ره پاک دوست اهدا شد

«بیا که رایت سلطان عشق بر پا شد

بیا که ایت فتح و ظفر هویدا شد»

بیا بیا تو بشو عبد حضرت باری

بیا و مکتب اسلام را نما یاری

ز بهر مکتب دین کن بسی تو غمخواری

«درآ به مکتب حرّیت و فداکاری

بیا که دین ز قیام حسین بر پا شد»

ببین که کاخ ستمکارِ دون شده معدوم

ببین که عاقبتِ ظلم و جور شد بس شوم

زوال دولت ظلم و ستم بود مختوم

«شعار باطل و ظلم و ستم شده محکوم

بیا که جلوه توحید عالم آرا شد»

اگر که پیرو اسلام و دین و قرآنی

اگر که خصم طواغیت و ظلم و شیطانی

اگر که عبد خداوند پاک و سبحانی

«اگر که حامی حقی و یار قرآنی

بیا که پرچم دین و جهاد برپا شد»

نمای ترک خور و خواب و عیش و راحت و بزم

برای حفظ فضایل شده است موسم رزم

برو به رزم ددان ای پسر به عزمی جزم

«به ملک غیرت و جانبازی و اراده و عزم

شهید کرب و بلا قهرمان دنیا شد»

سعید گشت هر آن کس شنید پند حسین(علیه السلام)

شهید راه خدا هست پای بند حسین(علیه السلام)

یزیدیان زمان از پی گزند حسین(علیه السلام)

«به دشت ماریه از همت بلند حسین(علیه السلام)

کتاب همّت و ایمان و صبر معنا شد»

زوال دولت طاغوت شد، نما شادی

ز انقلاب حسین هر زمان نما یادی

دوباره مکتب و دین یافت عزّ و آبادی

«حسینِ عدل و فضیلت، حسینِ آزادی

فدای دین خدا در هجوم اعدا شد»

فدای مکتب پاک حسین شود جان ها

گدای درگه اویند بس سلیمان ها

نموده نهضت او طرد راه شیطان ها

«بزرگ تر سند افتخار انسان ها

از این مجاهده بی نظیر انشا شد»

ز انقلاب حسین شامِ دین شده چون روز

گذشت فصل زمستان دین، شده نوروز

شنیدم این سخن نغز از دلی پرسوز

«در این جهان مقدس حسین شد پیروز

یزید ننگ بشر گشت و خوار و رسوا شد»

ز انقلاب حسین زنده شد ز نو ایین

ببین که مکتب ظلم و فساد شد تدفین

به ظهر عشق به درگاه حق نهاد جبین

«فدای رهبر لب تشنه ای که در ره دین

غریب و بی کس و تنها به سوی هیجا شد»

فدای مکتب دین کرده او تمامِ یلان

فدایی ره حق ساخت طفل و پیر و جوان

به راه دین الهی فدا نموده جان

«دریغ و درد که در کربلا ز جور خسان

جدا سر از تن پاک عزیز زهرا شد»

به ظلم و ظالم و جبار و اهل کین شورید

ببین که ریشه ظلم از قیام او پوسید

ز خاک پاک حسین بس گل شرف روئید

نگشت تابع ظالم که ظلم را کوبید

«اگر چه رنج و بلایش فزون ز اِحصا شد»

فدا نمود حسین، جان به راه پاک خدا

نمود اکبر و اصغر به راه حق اهدا

سرود «باقر» بیچاره ایت عظما

«بنال (لطفی صافی) که روز عاشورا

ز خون پاک شهیدان چو عید اضحی شد».

***

یا اباالفضل العباس

* مهری حسینی

کاش دستم تا زمین کربلا پر می کشید

تا کنار دشت سرسبز خدا پر می کشید

گفتم احساس دلم را نذر دستش می کنم

نذر دستانی که از دنیا رها پر می کشید

دست ها در خون شناور بود و باران عطش

بر فراز لاله زار کربلا پر می کشید

دست ها جاری شد و در زیر نعش مشک او

عطر دستانش به کام خیمه ها پر می کشید

تشنگی هم با تمام گرمی احساس خود

دل به دریا داد و اشکش بی صدا پر می کشید

وقتی از ذهن عطش احساس دریا پر کشید

کاش باران از زمین بی اعتنا پر می کشید

ماه سرخ حسین(علیه السلام)

* غلامرضا عبداللهی

ماه سرخ حسین است و لاله

ماتم دست عباس دارد

ظهر هر روز صحرای خورشید

بوی عطر گل یاس دارد

***

زیر این تاق پاک مقدس

مجلس ماتم شاه دین است

بوی پیغمبر از منبر اید

جلوه نور حق المبین است

***

باد و بیرق چه زیبا حدیثی

باز گویند از ماندگاران

از کسانی که جاوید ماندند

در شرفخانه روزگاران

***

آری اینجا عزای حسین است

جان و دل ها همه کربلایی

روی پیشانی گنبد غم

دست گلدسته های طلایی

***

در سیه چادر مکتب عشق

صفحه سرخ تاریخ باز است

راه شام بلا تا مدینه

سخت سنگین و دور و دراز است

***

مات و مبهوت رود فرات است

ساحل ابری چشم دریا

دجله و نیل و کارون خروشان

شاهد عینی خشم دریا

***

کوفه شرمنده بی وفایی

کربلا وه چه شایستگی ها

کار زیبای حرّ ریاحی

حد والای وارستگی ها

***

شهر من غرق اندوه دیرین

هر چه دیوار دارد سیاه است

این چنار کهنسال غمگین

قصه پردازِ خورشید و ماه است

***

هر چراغی که اینجا فرو مرد

گر به یاد حسین خدا خفت

صبح فردای شام غریبان

آفتاب تو با کربلا گفت

***

صبحدم با غروب ستاره

در گلوی سحر بغض ترْکید

از تن یاس گل هر چه درد است

دست مهتاب آهسته برچید

***

باد دیشب به گوش اقاقی

رفتن باغبان را خبر داد

در بلندای این آشیانه

مرغ آهنگ بدرود سر داد

***

با نوایی که از ساقه برخاست

برگ از مرگِ ریشه خبر شد

دید پونه دل نسترن سوخت

چشم نیلوفر از اشک تر شد

***

زانوی غم به دامان بنفشه

اطلسی سر در آغوشِ شب بو

سنگِ دلسنگ آخر نیاورد

از غم مرگِ گل خم به ابرو

نم نم اشک در چشم نسرین

روی گلگونه باران شبنم

بین مینا و مینو اشاره

ماجرا را به گل گفت کم کم

***

باغ بی باغبان سرد و نالان

اشک ریزان به سر خاک پاشید

پنجه آه و افسوس و حسرت

صورت ارغوان را خراشید

***

لادن و کوکب و یاس گریان

یاسمن همچنان زار می زد

پیچک بی قرار هراسان

بی امان سر به دیوار می زد