ساقـــی قدحــــی شـــراب در دست آمــــد ز شــــراب خـــــانه سـرمست
آن تـــــوبــــه‌ی نــــــــادرست مــــا را همچــون سر زلف خــویش بشکست
از مجلســــیان خــــروش برخــــاست کــــان فتنــــــه‌ی روزگـــــار بنشست
ماییــــــم کنــــــون و نیــــــم جـــانی و آن نیـــــــز نهـــــاده بـــر کف دست
آن دل، کـــــــــه ازو خبـــــر نـــــداریم هـــم در سر زلف اوست گـــر هست
دیــــوانــــــه‌ی روی اوست دایــــــــم آشفتــــه‌ی مــــوی اوست پیـــوست
در ســـــــایه‌ی زلــــف او بیـــــــاسود وز نیک و بــــــــد زمـــــــــانه وارست
چـــــون دیــــــد شعاع روی خـــوبش در حـــــــال ز ســـــایه رخت بربست
در ســــــایه مجـــــــو دل عــــــراقی کــــــان ذره بــــــه آفتـــــاب پیوست
